Een bijzondere ontmoeting

In de eerste plaats dank voor jullie reacties! Ik vind het altijd leuk wat te horen op mijn verhalen. Met speciale dank aan mijn moeder die de verhalen doorstuurt naar familie en vrienden.

De vorige keer vertelde ik over een bijzondere ontmoeting die heeft plaatsgevonden in the middle of nowhere van Bolivia. Ik heb namelijk Micaela opgezocht. Micaela is 13 jaar oud en is het meisje dat ik sponsor via Plan Nederland.

Iedere sponsor van Plan Nederland kan zijn sponsorkind bezoeken, alleen gaat dat niet zomaar. Je moet je zo’n twee maanden van tevoren aanmelden. Dan krijg je informatie over het land van je sponsorkind, en je moet een uitgebreid aanvraagformulier invullen waarin je onder meer bevestigt dat je geen contactgegevens met het sponsorkind uitwisselt, en dat er altijd iemand van Plan aanwezig is tijdens het bezoek.

Daarnaast moet je een Verklaring Omtrent het Gedrag aanvragen bij de gemeente. Dit is allemaal onderdeel van de Gedragscode Kindbescherming van Plan. Terecht dat Plan zulke eisen stelt. Je wilt als organisatie natuurlijk niet dat er iets kan gebeuren tijdens zo’n bezoek.

Alles was in orde en ik had met Plan Nederland afgesproken dat ik het weekend van 4-5 mei in Tarija zou zijn, en het bezoek zou op 6 mei plaatsvinden. Tarija is een stad in het zuiden van Bolivia en dat zou het startpunt van mijn bezoek aan Micaela zijn. Later vertelde Plan Nederland mij dat ik beter alvast naar Camargo kon gaan, een stadje zo’n vijf uur ten noorden van Tarija. Prima, geen probleem.

Toen belde ik met Plan Bolivia om de laatste dingen af te stemmen. Wat bleek: het was onzeker of het bezoek wel kon plaatsvinden. En sowieso was het beter in Tarija te blijven en niet alvast naar Camargo te gaan. Oké, een kinkje in de kabel, kan gebeuren. Diverse telefoontjes heen en weer en uiteindelijk kon het doorgaan.

Dinsdagmiddag 7 mei ging ik samen met twee medewerkers van Plan Bolivia, Isela en Gisela, van Tarija naar Camargo waar we zouden overnachten. Dat viel nog niet mee – er vonden rond die tijd veel demonstraties plaats in Bolivia, en dat gebeurde door doorgaande wegen te blokkeren. Het wegennetwerk in Bolivia is niet zo uitgebreid dat het makkelijk is een alternatieve weg te vinden, maar uiteindelijk zijn we in Camargo beland. Daar heb ik in het guesthouse van Plan Bolivia geslapen.

De volgende ochtend zouden we om 6:00 uur weg gaan, omdat het nog een aantal uur rijden was naar het dorp waar Micaela woont. Dat lukte niet helemaal: omdat onze auto niet meer op het terrein van Plan geparkeerd kon worden, had Gisela hem bij een hotelletje gestald. Maar de volgende ochtend werd onze wagen geblokkeerd door een andere wagen. Want de eigenaar van het hotel dacht dat we pas om 8:00 weg zouden gaan. Kan gebeuren – na de spullen verplaatst te hebben naar een andere auto, konden we rond 7:00 weg. Onderweg nog even ontbeten op een markt, gestopt bij een ander Plan kantoor, en toen kwamen we rond een uur of 10:00 in het dorp van Micaela aan.

Nou, daar bleek dat Plan Bolivia een heel programma in elkaar gedraaid te hebben met als stralend hoogtepunt: Micaela en mijzelf. Eerst op bezoek bij het ouderlijk huis waar Micaela’s moeder en jongste waren. Even gebabbeld met moeder, en toen door naar de school van Micaela.

Het hele schoolplein stond vol met alle leerlingen. Eerst werd ik op het kantoor van de directeur ontboden waar even later Micaela ook naartoe kwam. Toen dus eindelijk mijn sponsorkind ontmoet. Een lief meisje, enorm verlegen door alle aandacht, maar ze vond het geloof ik toch wel leuk om haar sponsor te zien.

Daarna gingen we naar het schoolplein waar een stuk of zes stoelen klaar stonden. En alle leerlingen stonden nog steeds op dat plein, te kijken naar wat die grote blanke meneer daar kwam doen. Een praatje van de directeur, zang en dans, er was een heel programma samengesteld.

Dat was niet alles: we gingen nog naar de oude school van Micaela waar ons eveneens een programma werd voorgeschoteld. Hilarisch moment: mij werd gevraagd iets te zeggen. Ik in mijn beste Spaans gezegd dat ik heel blij was dat ik daar kon zijn, en dat ik hoopte dat iedereen mij kon verstaan. Komt er reactie vanaf het plein, van een jochie van een jaar of zes: nou, we kunnen je heel goed verstaan hoor.

Daarna nog een aantal projecten bezocht die mede door Plan Bolivia worden gefinancierd, en toen gingen we terug naar het huis van Micaela’s familie waar we een lunch werden aangeboden. Rond 13:30 uur reden we terug naar Tarija.

Het was een hele ervaring en ik bel heel blij dat Plan mij de mogelijkheid heeft geboden Micaela te bezoeken. Hartelijk dank aan Lara van Plan Nederland, en aan Isela, Gisela en Johnny van Plan Bolivia voor het organiseren van dit bezoek!