Op bezoek bij Anke en Kees

Na een reis van 24 uur via Qatar ben ik in Chennai beland, op bezoek bij mijn goede vriendin Anke en haar wederhelft Kees. Anke is een oud-collega van mij met wie ik regelmatig betrokken was bij het organiseren en geven van cursussen. Met als hoogtepunt Portugal waar we een paar keer zijn geweest om nieuwe medewerkers te trainen. Good times!

Anke zit voor mijn voormalige werkgever voor twee jaar in Chennai. Chennai (voorheen Madras) ligt in het zuidoosten van India en is een stad van ongeveer 10 miljoen inwoners. Vrij groot dus. Het was voor mij de eerste keer dat ik in India was en het was een hele ervaring.

In de eerste plaats is India ontzettend chaotisch. Niet een land waar je lekker zelf een stukje gaat rijden, zeker niet in de steden. Lekker chaotisch zullen we maar zeggen. Het deed me een beetje denken aan Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, waar ik in 2008 was. Maar dan 20 keer groter. Daarnaast is het lekker warm daar. 35 Graden en goed benauwd, niet helemaal mijn favoriete weer.

Ik moest gewoon werken in India, maar Anke moest dat ook, dus dat kwam goed uit. Gelukkig heb ik naast het werk ook nog wat dingen gezien. Zo ben ik met Anke en Kees en Ankes collega’s Yvo, Tanja en Sowparnika naar de Asta Lakshmi tempel geweest. Een Hidoestaanse tempel waar ik nog niet zoveel ervaring mee had, maar gelukkig kon Sowparnika ons van uitleg voorzien.

Daarna zijn we naar een katholieke kerk en naar de oudste Anglicaanse kerk ten oosten van het Suez kanaal geweest. Althans, dat stond op het bord bij die kerk, dus dan geloven we maar dat het zo is. Het was ook erg leuk om Yvo weer te zien – ik heb hem een jaar of vijf geleden in Portugal training gegeven.

’s Avonds zijn we met z’n allen lekker koe gaan eten zoals Anke dat zo fijntjes noemt. Dat valt nog niet mee in een land waar de koe heilig is, maar gelukkig zijn er een paar plekken waar een lekkere steak op het menu staat. Daar betaal je dan meteen een gemiddeld Indiaas maandsalaris voor, maar het was wel erg lekker.

De rest van de week heb ik het rustig aan gedaan, op een dag na. Toen ben ik naar Mahabalipuram gegaan. Mahabalipuram is een stadje ten zuiden van Chennai met veel historische tempels en andere gebouwen. Nou, ik voelde me echt weer een beginnende toerist. En Anke had me nog wel zo gewaarschuwd...

De rit naar Mahabalipuram ging goed. Dhanasekar, Ankes chauffeur, reed mij die dag er naartoe en binnen een paar uur waren we er. So far so good. Bij de grens van het stadje staan de gidsen te wachten waar je wel of geen gebruik van kunt maken. Ik dacht dat dat wel handig was, dus stapte hij in de auto om naar het eerste monument te gaan.

Fout 1: ik had geen prijs met hem afgesproken. Ik had dat wel gevraagd van tevoren, maar hij zei: ach, betaal maar na afloop wat je wilt betalen. Dom. Maar goed, we gingen naar het eerste monument, de Shore Temple. Een temple aan zee uit de 7e eeuw, aangetast door water en wind, maar ook door de tsunami van 2004. Erg mooi, en op een prachtige locatie. Voor deze tempel en voor de vijf Rathas moet je een gezamenlijk kaartje kopen van 250 roepies (4 euro) en dat had de gids voor mij geregeld.

Fout 2: ik had het kaartje zelf bij me moeten houden. Daar kwam ik later achter. Na de Shore Temple leidde mijn gids mij door een een of ander winkeltje dat beeldjes, tapijten en andere prullaria verkocht. Daar had ik geen interesse in dus voor de vorm ben ik er even doorheen gelopen en toen snel verder.

Toen gingen we naar Arjuna’s Penance, een grote uitgehouwen rots van 30 bij 12 meter. Allerlei goden, dieren en andere figuren zijn hier afgebeeld. Ook erg indrukwekkend en knap gemaakt. Vlak daarnaast staat de Krishna’s Butter Ball, een enorme bol die ieder moment lijkt weg te rollen.

Het volgende monument was de vijf Rathas, een verzameling van vijf tempels. Iedere tempel is gewijd aan een Hindu god en vernoemd naar een van de Pandava broers. De gids liet mij wat foto’s maken van de buitenkant en wilde toen door. Toen vroeg ik waarom we niet naar binnen gingen. Nou, daar heb je een apart kaartje voor nodig, zei hij.

Op dat moment gingen de alarmbellen bij mij af, want ik wist dat het eerder gekochte kaartje voor zowel de Shore Temple als de vijf Rathas was. Nou goed, hij zorgde dat ik binnen kwam zodat ik de tempels alsnog van dichtbij kon bekijken. Wederom erg indrukwekkend.

Toen gingen we door. Naar het volgende monument dacht ik. Maar helaas, we gingen terug naar de grens van het stadje waar mijn gids vertelde dat dit het einde van de tour was. We waren nog geen twee uur onderweg en er waren nog genoeg andere monumenten te zien. En toen vroeg hij mij om een bijdrage voor zijn fantastische gidswerk. Gebaseerd op want Anke mij gezegd had, wilde ik hem 500 roepies geven. Maar uiteraard was dat niet genoeg, hij zat zelf meer aan 2000 roepies te denken.

Toen werd ik kwaad en heb ik het bij die 500 roepies gelaten (wat al veel te veel was). En voor mijn zogenaamde plakboek vroeg ik om het kaartje dat mijn gids, hoe verrassend, niet meer had. Maar hij pakte er een plastic zak bij en haalde daar een ander kaartje uit. Voor mijn plakboek dus...

Hoe dan ook, dit was een hele ervaring. Ik ben daarma nog een tijdje zelf rondgelopen, langs monumenten waar ik nog niet geweest was. En vervolgens lekker geluncht met verse vis. Kortom, toch een erg leuke dag meegemaakt.