Koffietijd

Ik geef toe, het is veel te lang geleden dat ik jullie geplezierd heb met mijn verhalen. En het is niet de eerste keer dat ik zeg dat het veel te lang geleden is. Maar ik heb het gewoon druk gehad. Want geloof het of niet, er moet ook gewerkt worden.

En gewerkt is er dit keer in Ethiopië. En hard ook. Ethiopië is namelijk het grootste landenprogramma van mijn werkgever. Ze doen veel noodhulp, met name in de vorm van voedselpakketten. Daarnaast hebben ze ook projecten op het gebied van onder meer HIV/AIDS-bestrijding.

Gelukkig heb ik nog wel tijd gehad iets van het land te zien. Beter gezegd: ik heb die tijd genomen want voor het werk zelf hoefde ik alleen maar in Addis Ababa te zijn. Addis is niet een heel bijzondere stad. Een paar mooie gebouwen, kerken en andere bezienswaardigheden. Maar ook heel veel armoede en troep op straat.

Het laatste weekend ben ik naar Lalibela gegaan. Beetje een spontane actie, want ik wilde graag meer van het land zien dan alleen Addis. En het was de moeite waard. Lalibela is een dorp ruim 600 km ten noorden van Addis. Aangezien ik maar een weekend tot mijn beschikking had, is vliegen de makkelijkste manier om daar te komen.

Nu is dat al een ervaring op zich. Laat ik vooropstellen dat Ethiopië een vrij uitgebreid, goedwerkend en veilig netwerk heeft. Alleen gaan vluchten vaak niet direct. En hebben ze de neiging te vroeg te vertrekken – de terugvlucht vertrok zelfs een uur te vroeg en kwam 1 uur 45 minuten te vroeg in Addis aan. Tja.

Lalibela is vooral bekend vanwege een serie kerken uit de 12e en 13e eeuw. Volgens de overlevering heeft Koning Lalibela ze eigenhandig gebouwd, al is het zeer sterke vermoeden dat hij daarbij wel wat hulp heeft gehad. Een dozijn hele en halve ruines op een vierkante kilometer, erg bijzonder! Berder is er niet zoveel te doen, maar dat maakt het een heerlijke afwisseling van Addis. En perfect als je maar een weekend hebt.

Kinderen hebben trouwens een interessante manier om hulp te zoeken bij rijke toeristen als ik. Eerst vragen ze waar je vandaan komt. Uit Nederland. ‘Oh, uit Amsterdam?’ Ja, uit Amsterdam. ‘Ik ken alle hoofsteden van Europa, vraag maar’. Ok, je vraagt er een paar, Frankrijk, Duitsland, Zweden. Gaat allemaal goed. Maar het wordt lastig bij landen als Slowakije en Montenegro.

En dan begint de aap uit de mouw te komen. ‘Ja, mijn ouders komen van het platteland, maar ik zit hier op school in Lalibela. We hebben alleen maar één schoolboek per tien leerlingen. Kunt u ons helpen?’ Klinkt aannemelijk denk je. Totdat je hetzelfde verhaal binnen een uur nog een paar keer hoort.

Ik heb deze kinderen dus niet geholpen. Hoe aannemelijk hun verhaal ook klinkt en hoe goed ze dit soort hulp kunnen gebruiken – ik heb andere manieren om mensen in ontwikkelingslanden te helpen. En het mag hard en zakelijk klinken (zo bedoel ik het niet): als je bepaalde mensen op straat helpt, trekt het andere bedelaars aan. Waarvan de meesten het hard nodig hebben, maar waar er ook genoeg profiteurs van tussen zitten.

Ander onderwerp. Qua eten is Ethiopië een prima land. Als je wel eens in een Ethiopisch restaurant bent geweest, dan heb je wel eens injera op: een soort grote pannekoek waar de rest van het eten op gegooid wordt. Je eet het door een stukje injera af te scheuren en daar wat vlees/groente/saus mee op te eten. Bestek heb je niet nodig en wordt er dan ook niet bij geleverd. Erg lekker, al hoef ik het niet iedere dag te eten.

En dan kom ik uit bij het hoogtepunt van het land: de koffie. In de meeste Afrikaanse landen waar ik tot nu toe geweest ben, is Nescafé oploskoffie de norm. Maar niet in Ethiopië. Overal waar je komt, hebben ze een echt koffieapparaat met echte koffie. De varianten zijn espresso, macchiato en capuccino. Met veel suiker want de gemiddelde Ethiopiër houdt van zoet. De capuccino is niet echt een aanrader want er zit wel heel veel melk in. Daarom was de macchiato mijn favoriet: espresso met een wolkje melk. Heerlijk! Als je in Addis bent: ga naar Tomoca. Tikkie toeristisch met arrogant personeel. Maar het ruikt heerlijk naar koffie en hij smaakt heerlijk! En je betaalt slechts zo'n 30 cent voor een macchiato.

Ethiopië was leuk, ben blij dat ik naar Lalibela ben geweest. Ik hoop er ooit terug te komen en dan meer van het land te kunnen zien. Inmiddels ben ik doorgereisd naar Pakistan. Eerst in Islamabad gezeten: buitengewoon georganiseerd en gestructureerd en daarmee on-Pakistaans. Althans, zo oogt het. Vanmiddag ben ik doorgevlogen naar Sukkur, in het zuiden van Pakistan, waar ik vier dagen zal blijven. Hier hoop ik meer van het echte Pakistan te zien, al is mijn bewegingsruimte beperkt. Ben benieuwd.