Zomaar een dag

Ik heb zo’n bizarre dag gehad afgelopen donderdag dat ik daar wel over moet schrijven. Als het nu woensdag was gebeurd, dan zou ik het nog aan schrikkeldag kunnen wijten, maar helaas.

De afgelopen week heb ik in Sukkur gezeten. Sukkur is een stad in de provincie Sindh in het zuiden van van Pakistan, grofweg halverwege tussen de hoofdstad Islamabad en de havenstad Karachi. Niet een heel bijzondere stad al was het vroeger wel een belangrijke plaats op een van de handelsroutes in het gebied.

Sukkur is nu vooral bekend als het centrum van de watersnood die Pakistan in 2010 en 2011 getroffen heeft. Het ligt aan de Indus-rivier die die ene oever in 2010 overstroomd heeft, en in 2011 de andere oever. Mooi in evenwicht zou je cynisch kunnen opmerken, maar vooral rampzalig voor de bevolking.

Mijn werkgever heeft hierdoor mogelijkheden gekregen de bevolking te helpen en heeft een kantoor in Sukkur geopend. In eerste instantie was de hulp met name gericht op het bieden van onderdak zoals tenten of het bouwen van tijdelijke woningen. Later meer op wat mijn werkgever Livelihood en WASH noemt.

Livelihood (letterlijk: levensonderhoud) is gericht op het verbouwen van gewassen en dergelijke. De lokale bevolking krijgt vouchers of een cheque om zaden, kunstmest en dergelijke te kopen. Daarnaast wordt er training gegeven hoe deze materialen te verbouwen. WASH staat voor Water, Sanitation and Hygiene. Installatie en reparatie van waterpompen, filteren van water, en training op het gebied van hygiëne zijn zaken waar je aan moet denken.

Dit doet mijn werkgever niet alleen – vaak wordt samengewerkt met lokale partners. Bij een van deze partners ben ik afgelopen donderdag op bezoek geweest om naar hun organisatie en financieel management te kijken. En dat was een interessante ervaring...

In eerste instantie werden mijn collega en ik uitgenodigd samen met de partner te gaan ontbijten. Nu ben ik meestal wel in voor dit soort sociale activiteiten maar we hadden maar een dag de tijd om ons werk te doen. En die tijd wilde ik zo efficiënt mogelijk gebruiken. Dus hadden wij voorgesteld gewoon een kennismaking met een kopje thee te doen.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 8:30 uur stipt waren mijn collega en ik aanwezig, samen met de relatiemanager van mijn werkgever. Langzaamaan druppelden ook de medewerkers van de partner binnen. Een Programma Manager. Nog een Programma Manager. Het Hoofd Financiën. De Chairman. En uiteindelijk, het was inmiddels 9:00 uur geweest, de Chief Executive (de grote baas). De thee werd aangerukt and we konden gaan babbelen.

Daarna konden we echt aan de slag en de financiële documenten induiken. Toen werd ons gevraagd of we mee wilden lunchen. Tja, je moet toch eten, dus hier konden we niet onderuit. Eerst gingen we naar de Indus-rivier waar de grote baas allemaal verhalen over de geschiedenis van Sukkur en de rivier ging vertellen. Althans, dat vermoed ik, want ik kon hem niet zo heel goed verstaan. Ook wees hij me op blinde dolfijnen die in de rivier zwemmen. En warempel, daar waren ze te zien.

Toen gingen we echt lunchen in een restaurant in het centrum van de stad. Ik moet zeggen: heerlijk gegeten, waaronder een enorme vis waarvan ik naam niet meer weet.

Na twee uur waren we weer terug. Zeg maar dag tegen die efficiënte dag. Nog een paar uur en dan is de dag afgelopen. Hard doorwerken, focussen op de belangrijke zaken en dan terug naar het guesthouse. Alleen: toen we rond 18:30 uur weg wilden, konden we niet zomaar weg, nee we moesten nog even wachten.

Waarop dan, vraag je je misschien af? Nou, ze wilden me graag een video laten zien van een van de projecten die ze gedaan hebben. En niet gewoon vanaf de laptop, nee, er moest een beamer aangesloten worden. En dat viel nog niet mee. En dat dat een project was met een andere partner, dat is een detail. Leuk om te zien, maar ik was vooral heel moe, dus ik wilde graag terug naar het guesthouse.

Tot slot kregen mijn collega en ik een cadeau overhandigd: een soort van shawl uit de regio. Heel mooi, en een mooi gebaar, maar ik voel me altijd wat ongemakkelijk als ik zo’n cadeau krijg. Ik bedoel, als accountant moet ik altijd de schijn van beïnvloeding voorkomen. Dus ik ga nog wel even goed nadenken of ik mee naar Nederland neem of hier in Pakistan achterlaat.

Nu was het eindelijk tijd om afscheid te nemen. Maar de dag was nog niet voorbij. Want onze collega’s van het kantoor in Sukkur hadden ons uitgenodigd om te gaan eten bij een van de leukste restaurants van Sukkur: Jambaz Bar BQ. Al ligt het eigenlijk in Rohri, aan de andere kant van de rivier. Weer heerlijk gegeten, al zat ik nog vol van de lunch.

Was blij toen ik aan het eind van de avond naar mijn bedje kon. Want wat een dag was dit.