Gezellig met z’n zevenen in een Peugeot

Eindelijk weer een verslag van mij, dit keer van mijn avonturen in Senegal waar ik in januari was.

Ik heb het grootste deel van mijn tijd in de hoofdstad Dakar doorgebracht. Voor West-Afrikaanse begrippen is Dakar een vrij moderne stad – vrij goede wegen, moderne hotels, maar verwacht alleen geen McDonald’s of Starbucks. Gelukkig was er tussen het hotel en kantoor wel een Presse Café, een Starbucks-achtige tent met heerlijke koffie. Voor een meer dan westerse prijs, dat wel. Maar ja, je moet wat over hebben voor een lekkere bak koffie.

In de buurt van mijn hotel heb je een aantal prettige plekken waar je een hapje of een drankje kunt nemen. Eén van mijn favoriete plekken was het Institut Français – heerlijk buiten zitten onder het genot van een hapje en drankje. Ook bier en wijn ja; ondanks dat Senegal islamitisch is, doen ze niet zo moeilijk over alcohol.

Ik probeer altijd iets van het land te gaan zien en gelukkig biedt Senegal daar genoeg mogelijkheden toe. Île de Gorée, een slaveneiland voor de kust van Dakar, en strandbestemmingen als Saly en Cap Skirring zijn populair en vrij makkelijk te bereiken. Op advies van mijn collega die een aantal jaar in Senegal gewoond heeft, heb ik een andere plek opgezocht: Saint Louis, in het noordwesten van Senegal.

Saint Louis was ooit de eerste Franse nederzetting in West-Afrika. En je ziet nog voldoende daarvan terug, onder meer in de vorm van koloniale gebouwen. Veel kunnen een opknapbeurtje gebruiken, andere zijn prachtig gerestaureerd. Verder is het heerlijk daar rond te lopen.

De oorspronkelijke stad ligt op een eiland in de Senegal rivier, maar is ondertussen zo gegroeid dat aan beide oevers van de rivier complete wijken liggen. Vooral de westoever is leuk om rond te lopen – je waant je terug in de tijd waar paard en wagen het voornaamste vervoermiddel is.

Ook de rit naar Saint Louis is interessant. Je kunt een taxi huren voor jezelf, wat ongeveer 50 euro kost. Maar in het kader van ‘we doen zoals de locals doen’, kun je met een zogenaamde ‘sept-place’ gaan. Dit is meestal een oude Peugeot 505 Break met twee achterbanken. Zodat je met, jawel, zeven personen in zo’n wagen meekunt: een naast de chauffeur, drie op de eerste achterbank en drie op de tweede achterbank. Kosten: ongeveer 7 euro per persoon. Voor een ritje van 4-5 uur.

Je begrijpt dat een plek naast de chauffeur de meest comfortabele is. En een plek op de tweede achterbank het minst comfortabel. En waar zat Theo, zowel op de heen- als de terugweg? Jawel, op de tweede achterbank. Kwestie van geluk hebben: zo’n wagen gaat rijden als hij vol zit, dus je bent opvulling. En dat pakte dus beide keren niet zo gunstig uit.

Vaak zijn die Peugeots nogal oud en afgeragd. En dan gaat er wel eens wat mis. Zoals een lekke band. Ik moet zeggen, dat werd snel en efficiënt vervangen. En een prettige onderbreking van een lange rit met opgetrokken knieën en gebogen nek zitten.

Naast Saint Louis ben ik ook naar het Parc National dex Oiseaux du Djoudj, een van de belangrijkste vogelreservaten ter wereld. Lekker met een bootje het water op en veel pelikanen, flamingo’s en andere prachtige vogels gezien. Blij dat ik hier geweest ben!

Kortom, ik heb me weer goed vermaakt. Ook gewerkt natuurlijk, daarvoor was ik uiteindelijk in Senegal. Maar het is me erg goed bevallen.