Een soort van strandplaats

Het gaat goed met me: een week na mijn vorige bijdrage heb ik mijn doel al bereikt. Voor een deel althans. Ik ben namelijk een weekend naar Robertsport geweest, een soort van strandplaats, op drie uur rijden van Monrovia. Of zoals Lonely Planet het omschrijft: ‘Liberia’s closest thing to a beach resort’. En daar is niks van gelogen.

Robertsport is een schattig plaatsje waar op zich niet zoveel te doen is, maar waar wel een heerlijk strand ligt en prachtige golven – een paradijs voor surfers. Surfen is zeg maar niet mijn ding (vrij naar Paulien Cornelisse), maar zwemmen en strand vind ik heerlijk. En de golven zijn soms zo hoog en sterk dat het moeite kost er tegenop te zwemmen. Heerlijk!

De rit naar Robertsport was op zich al interessant. Naar Liberiaanse maatstaven een zeer goede weg. Eerste stuk helemaal geasfalteerd, zonder al teveel gaten, en het laatste stuk ongeasfalteerd. Allemaal niet zo bijzonder. Wat het interessant maakte, is dat ik zelf een stuk gereden heb. Voor het eerst in Liberia achter het stuur.

Nu moet je weten dat een snelweg in Liberia wat anders is dan in Nederland. Meestal maar één rijbaan per richting, en daarnaast lopen er veel mensen langs de weg. Én de wegen zijn niet verlicht. Dus als je ’s avonds rijdt, dan moet je goed uitkijken. Gelukkig is het allemaal goed gegaan.

In Robertsport logeerden we in Nana Lodge, een kleinschalig complex met tenten, en een bar/restaurant. Pal aan het strand. Toen Richard, een van de andere Nederlanders, mij vertelde dat we met vier personen in een tent zouden slapen, dacht ik aan van die kleine, primitieve tentjes, waar je opgevouwen in zit. Niets van dat alles. Ruime, comfortabele huisjes met een tentdak.

We waren daar met zo’n dertig personen. Veel Amerikanen, maar gelukkig ook wat andere nationaliteiten. Joe was er ook. Joe is een Zuid-Afrikaan die een aantal jaren geleden Nana Lodge heeft opgezet, samen met een Liberiaan. Hij heeft er geen bemoeienis meer mee, maar mede dankzij hem hebben we een fantastisch weekend gehad: lekker eten, lekker (en veel) drinken, live muziek op zaterdagavond en een relaxte sfeer.

Het leuke van zo’n weekend is dat je diverse mensen leert kennen – goede vooruitzichten voor mijn sociale leven de komende tijd.

Overigens ben ik de afgelopen week eindelijk weer met mijn trainingen begonnen – werd tijd. Dat ging natuurlijk op z'n Liberiaans: behalve de baas, de Training Director en ikzelf wist niemand dat de trainingen weer zouden beginnen. Lang leve de communicatie! En ik moet er weer aan wennen de hele dag voor de groep te staan. Daarover een volgende keer meer!